Door Eddie Vetter - 25-02-2021 - Artikelen
Zingen met de piano: dat is wat haar oude Russische leraar haar heeft bijgebracht. Ook Chopin drukte dit zijn leerlingen op het hart. De componist heeft in Anna Vinnitskaya een geestverwant gevonden, getuige de pas verschenen cd waarop zij Chopins ballades en impromptu’s vertolkt.
ANNA VINNITSKAYA
‘Speel zoals je bent’
Weinig luisteraars zullen hebben vermoed dat zij in 2007 tijdens de finale van de Koningin Elisabethwedstrijd in Brussel ziek was en met koorts Beethoven en Prokofjev moest spelen. Nadat zij desondanks het concours had gewonnen, heeft haar internationale carrière een hoge vlucht genomen.
Anna Vinnitskaya is geboren in 1983 en afkomstig uit een muzikale familie. Een grootvader was dirigent, beide ouders pianist. De eerste lessen kreeg ze dan ook van haar moeder. Ze zegt: ‘Ik was vaak boos omdat zij me dwong te studeren. Ik wilde liever spelen of nietsdoen. Maar optreden heb ik altijd geweldig gevonden. Dat heb ik al vanaf mijn zevende of achtste gedaan. Ik heb me nooit afgevraagd of ik wel pianist wilde worden. Bij ons thuis was muziek maken net zoiets als eten of slapen. De piano was er gewoon altijd.’
Toen ze achttien was, verhuisde ze naar Hamburg om te studeren aan de Hochschule für Musik und Theater, waaraan ze nu zelf lesgeeft. Ze zegt dat de eerste tijd in Duitsland voor haar heel moeilijk was. ‘Totdat ik Evgeni Koroliov als leraar kreeg. Hij leerde me in de muziek mezelf te zijn, dat ik me juist dóór de muziek kon uitdrukken. Het is niet alleen je beroep. Het is je leven. Ik hoop dat mensen na een concert nog erover nadenken. Niet over de virtuositeit, de vele noten, maar over de belevenis. Daarom speel ik alleen muziek waarvan ik denk dat ik er iets mee kan zeggen.’
‘Mijn oude leraar in Rusland, Sergej Ossipenko, heeft me bijgebracht dat ik met de piano moet zingen. Dat is voor mij altijd het belangrijkste geweest. Wat me ook helpt bij het spelen, is dat ik me er beelden bij voorstel. Schilderijen die ik in een museum heb gezien, of dingen die ik zelf heb meegemaakt.’
Vanwege de pandemie heeft ze de laatste maanden weinig opgetreden, voornamelijk via live streaming. Dat kwam haar ten dele wel goed uit, omdat ze in verwachting was van haar derde kind. Toch is ze erin geslaagd in mei en juni van het afgelopen jaar de ballades en impromptu’s van Chopin op te nemen.
Twee van de speerpunten in Anna Vinnitskaya’s vertolkingskunst komen goed van pas. Chopin wilde dat een pianist met de toetsen en snaren van het instrument zou zingen als een sopraan in een opera van Bellini. En hij stelde zich bij zijn ballades hele verhalen voor, programma’s die niet in de partituur staan maar wel op de achtergrond lijken mee te spelen. Precies zo zijn haar interpretaties: zingend en beeldend. Alsof ze de wijze lessen van Evgeni Koroliov in de praktijk brengt: ‘Speel zoals je bent, en dan, als het stilistisch klopt en overeenkomt met de wensen van de componist, is het goed.’
