Door Jos van der Zanden - 21-11-2019 - Artikelen
Afgestudeerd op zijn achttiende, in Zagreb. Daarna naar het Royal College of Music in Londen, adviezen van Mats Lidstrom. Intussen winnaar van tal van wedstrijden, zoals in Warschau, en het EBU-Concours. Optredens in bescheiden concertzalen, maar dan ineens een doorbraak, in 2011: een nummer van Michael Jackson gearrangeerd voor twee cello’s en op YouTube geplaatst. Een gouden vondst. Binnen een mum van tijd wereldwijd volgers, miljoenen.
LUKA SULIC
Daarna reisde cellist Luka Sulic de wereld rond, samen met zijn kompaan Stjepan Hauser. Overal arrangementen spelend van popmuziek. Ze werden beroemd: talkshows, een Sony-cd, samen musiceren met Elton John. En dan te bedenken dat Sulic was grootgebracht in het klassieke domein. Inmiddels is de rust weergekeerd. Hij koestert zijn bekendheid bij het poppubliek nog wel, maar zijn hart trekt toch naar hoe het allemaal is begonnen, naar klassiek repertoire. Terug op het honk heeft hij nu voor Sony een nieuwe cd ingespeeld, met Vivaldi.
De vier jaargetijden , overbekend. Is daar dan nog iets aan toe te voegen dan? Wie de cd hoort, is snel overtuigd: zeker. Sulic bewijst dat er meer in de partituur schuilgaat dan je misschien zou denken. Een nieuw klankbeeld ontdekt hij, natuurlijk met de cello als protagonist. Solistische partijen eist hij op, cadenzen, recitatieven, en de vele passages waarbij Vivaldi aan echte toonschildering doet. Weergaloos mooi komt de verzengende hitte van de zomer voorbij, met puffende, scherpe, nasaal klinkende muziekflarden waarbij je een zwetende landbouwer voor je ziet. De Prestofinale is diabolisch: de tutti zetten zo’n razend tempo in dat je je niet kunt voorstellen dat de cello het zal kunnen volgen. Moet je net Sulic hebben: zijn brille kent nauwelijks grenzen. Evenzeer tot de verbeelding spreken de omineuze lage ostinati die de barre winterkou verbeelden: je hóórt als het ware de ijspegels en de gierende, snijdende wind. De cd opent met vrolijke trillers en vogelgekwinkeleer van de lente, waarbij de cello een reeks wulpse guirlanden speelt, met een fraai vibrato bij lange noten.
Kortom, hier hoor je De vier jaargetijden in een volledig nieuw jasje. Zonder dat trouwens de historische aanpak geweld wordt aangedaan. Het ensemble Archi dell’Accademia di Santa Cecilia onder leiding van Luigi Piovano blijft geheel binnen de grenzen van de moderne aanpak van barokmuziek, met een vrolijk tinkelend klavecimbel als basso continuo.
Vrolijke trillers en vogelgekwinkeleer
De klank is op een niet-klassieke wijze gemixt, zeg maar akoestisch verrijkt. Dat past bij het non-conformisme van Sulic, die zich nu eenmaal niet graag in hokjes laat plaatsen. Wellicht trekt hij juist daarmee fans uit het popsegment over de streep. Zowel het lichtvoetige repertoire als het modernistische klankbeeld kunnen jongeren net het duwtje geven om het landschap van de klassieke muziek te gaan verkennen. Dat probeert Sulic overigens niet alleen met deze cd: hij gaat met Vivaldi ook op tournee. Komend jaar bezoekt hij talloze concertzalen om met dit ‘best denkbare muziekstuk’ overal ter wereld ‘mensen verliefd te laten worden op klassieke muziek’.
VIVALDI
THE FOUR SEASONS
LUKA SULIC
ARCHI DELLA’ACCADEMIA DI SANTA CECILIA
VKZ.NL/19646 € 23,99