EENHEID VOLGENS JOEP BEVING

JOEP BEVING
Is iemand die niet veel noten nodig heeft meteen een minimalist? Denkelijk moet die vraag ontkennend worden beantwoord. Weinig kan ook veel zijn, reken maar dat je gerecht met slechts een paar chilivlokken totaal anders smaakt. Sowieso is elke poging tot categorisering in wezen een inperking of op zijn minst een versimpeling vanuit de behoefte aan begrip. Zoals zoveel kunstenaars wil componist en pianist Joep Beving liefst zo min mogelijk worden ingekaderd. Toch wordt juist zijn muziek volop gelabeld. De reden daarvoor is niet moeilijk te geven, die ligt in zijn onverwachte en onvoorstelbaar grote succes. Het verhaal is talloze keren verteld: Beving die aan de oude piano in zijn keuken een paar stukken opnam, ze online zette en ook tot zijn eigen verbazing zag dat ze een ongelofelijk groot publiek aanspraken, en hij – naar eigen zeggen een beperkt begaafd pianist – een ster werd, onder contract bij een legendarisch platenlabel en wereldwijd optredend in concertzalen die minstens zo gerenommeerd zijn.

And never the twain shall meet

Soms is zo’n categorisering die Beving ten deel valt al dan niet verkapte kritiek. Kritiek die voortkomt uit een dubbel onbegrip. In de eerste plaats het niet begrijpen waarom iemand verre wil blijven van virtuositeit en vertoon van vakmanschap. In de tweede plaats hoe iemand die dat doet zo vreselijk veel succesvoller kan zijn dan musici die hem in technisch kunnen vele niveaus overstijgen. Het is kritiek waar je als musicus of componist weinig mee kunt. Beving heeft steevast gezegd dat zijn muziek is gemaakt om rust te brengen en mensen te raken. Dat lukt, en het is niet moeilijk te analyseren waarom. Hij schrijft heldere melodieën en laat weg wat de melodische lijnen zou kunnen verstoren. Het is kalme muziek waarin de balans nooit kwijtraakt. De ene luisteraar zal zeggen: de muziek is spanningsloos, een andere luisteraar zegt: het is muziek waarop je heerlijk wegdroomt. Beide luisteraars benoemen in wezen exact hetzelfde. Waar de een door het ontbreken van spanning fijn tot rust komt, is de afwezigheid van wrijving voor de ander juist reden tot kritiek. And never the twain shall meet.
Bevings nieuwe plaat heet Henosis , het Oudgriekse woord voor eenheid. In tegenstelling tot eerdere platen klaart Beving het dit keer niet alleen. De als vanouds herkenbare melodieën worden ondersteund door soundscapes en andere, vooral sfeer makende geluiden. Dat is een verandering, maar in de kern draait zijn muziek nog altijd om hetzelfde. Ook de reactie zal niet anders zijn. De een smaakt het zalig, de ander zal vragen of er een volgende keer niet ten minste één chilivlok in mag.