Door Paul Janssen - 28-05-2019 - Artikelen
Om het maar eens in liefdestermen te beschrijven: zowel de leden van rietkwintet Calefax als trompettist Eric Vloeimans zijn buitengewoon poly-amoureus. Niet alleen spelen ze samen met vele ensembles, ook hoppen de musici zonder enige gêne van het ene genre naar het andere. En met succes. Dus als deze muzikale grootmachten zich met Purcell bezig gaan houden komt er een Dido & Aeneazz uit van formaat.
CALEFAX & ERIC VLOEIMANS
Eric Vloeimans en Calefax hoefden niet aan elkaar te wennen. De trompettist en het rietkwintet vermengden elkaars werelden al eens op de cd
On the spot . Jazz, hedendaags, barok, renaissance, het stond allemaal broederlijk naast elkaar en klonk allemaal even enerverend naar Vloeimans en Calefax.
Logisch. De wereld van de jazz is de vijf rietblazers van Calefax niet vreemd. Ze hebben daarbij de uitdaging van improvisatie al lang en breed
omarmd. En de wereld van de barok en verder is voor Vloeimans weer een
open boek. Slechts twee jaar geleden was de cd
Carrousel , de briljante samenwerking tussen Vloeimans en Holland Baroque, nog goed voor de Edison Publieksprijs.
Verrassend, enerverend en inspirerend
Vandaar dat het niet zo gek is dat de echtgenote van saxofonist Raaf Hekkema tijdens een mooie middag op het strand suggereerde samen te werken met Vloeimans voor Hekkema’s versie van Purcells
Dido & Aeneas . Het idee om deze miniopera te ‘hercomponeren’ lag al tien jaar op de plank en kreeg met deze sug gestie daadwerkelijk vorm. Vloeimans zou de tragische koningin van Car thago Dido presenteren en Calefa x werd de vijfkoppige Trojaanse krijger Aeneas. Een meesterzet, zo bleek.
Uiteraard dient wel even de vraag gesteld te worden of wat de Engelsen zo modieus ‘recomposed’ noemen, wel mag, wel een daad van creativiteit is. Raaf Hekkema, die voor deze herinterpretatie van Purcells meester werk zorg droeg, geeft zelf het antwoord. Herinterpreteren van meester werken is al eeuwen aan de orde van de dag, betoogt hij in het cd-boekje bij
Dido & Aeneazz . Bach ging met Vivaldi aan de haal, Stravinsky voorzag onder andere de muziek van onze eigen graaf Unico Wilhelm van Wassenaer van haken en ogen in
Pulcinella en Ravel maakte van Moessorgski’s
Schilderijen van een tentoonstelling een spectaculair orkestwerk. En ach, jazzgrootheden als Duke Ellington, Billy Strayhorn en Miles Davis voorzagen klassieke grootheden als Tsjaikovski, Grieg en Rodrigo van een dosis prettige swing. Dus waarom die o zo Engelse
Dido & Aeneas niet geïnjecteerd met jazz, blues, klezmer, een dosis Vloeimans en wat Caribische ritmiek?
Gelukkig is Hekkema schaamteloos doch respectvol te werk gegaan en heeft hij ook nog ruimte ingebouwd voor wat eigen werk van Vloeimans, die weer op de noten van Purcell reageert en ook de drummer en bassist uit zijn band heeft meegenomen. Het resultaat is zoals dat doorgaans gaat bij Vloeimans en bij Calefax verrassend, ener verend en inspirerend, en klinkt alsof het nimmer anders had kunnen klinken. De twijfelaars hoeven alleen maar te luisteren naar Dido’s lament: die blijft bloedstollend mooi.
