ALLEEN

Kan het persoonlijker dan solo? Komt als een musicus alleen speelt niet automatisch zijn of haar ware aard boven? In elk geval heeft de solist niets om zich achter te verschuilen. Niemand om de schuld te geven van wat eventueel misgaat. En de solist weet ook dat hij of zij op die manier wordt bekeken, dat de luisteraar hem of haar alleen op de gemaakte keuzes afrekent, waarom nou net die noot gekozen werd of uitgerekend dat ene stuk werd gespeeld.
De hierboven beschreven afwegingen en de spanning die daarmee samenhangt, zorgen ervoor dat menig soloalbum als vanzelf ook een bepaalde intensiteit meekrijgt. In jazz geldt nog steeds de leidraad dat je speelt zoals je bent, en dat effect wordt nog vele malen versterkt als er maar één iemand speelt, als de luisteraar een musicus kan horen zoals deze droomt of denkt, kortom, zoals hij of zij ten diepste is: alleen.

Doodsimpel, goudeerlijk en intens

Als je trombonist Nils Landgren hoort op Nature Boy is exact dat de ervaring. Je hoort een musicus die normaliter niet wars is van een potje zorgeloos swingen hier plots van zijn introspectiefste kant. De keuze van het songmateriaal verhult meteen al niets. Eerst het zoete maar mooie Morning Has Broken , direct daarop de titelsong, dat onverwoestbare lied over onversneden liefde. Verder vooral traditioneel-Zweedse volksmuziek, gespeeld op trombone door één man in een kerk. Het is doodsimpel, goudeerlijk en intens.


Eve Beuvens

Ook bij de Belgische pianiste Eve Beuvens kijk je als luisteraar rechtstreeks in iemands ziel. De titel Inner Geography is wat dat betreft veelzeggend. Haar altijd al poëtische spel krijgt hier extra diepte, juist omdat ze zich soms voluit overgeeft aan het verkennen van alle variaties die een melodie of een harmonie biedt.
Shades in Twilights of Infinity van de eveneens Belgische Esinam is puur beschouwd geen soloalbum, er doen enkele andere muzikanten mee. De enorme persoonlijkheid die uit deze muziek spreekt en het beeld daarvan dat door multi-instrumentalist Esinam zo geweldig intiem is gecreëerd, doet haar album toch in dit rijtje passen. De luisteraar kan zich er niet aan onttrekken: hier klinkt een karakter.
Pianist Craig Taborn is een van de grote persoonlijkheden in de hedendaagse jazz. De manier waarop hij op Shadow Plays zijn keuzes maakt, hoe hij hoorbaar die keuzes vertraagt en wacht tot hij de juiste, want altijd verassende noot te pakken heeft, is een fascinerend feest.