Door Mischa Andriessen - 19-03-2020 - Artikelen
Muziek markeert de tijd juist door haar ongemerkt te laten verstrijken. Met de beste platen is het zo een uur later terwijl er gevoelsmatig nauwelijks een minuut voorbij is. Isolophilia is zo’n plaat. Tezamen met pianist Wolfert Brederode en contrabassist Ernst Glerum heeft gitarist Marzio Scholten een wonder van een album gemaakt. Ingetogen, introspectieve muziek die stap voor stap dichter bij de kern raakt, heel kalm en fijnzinnig, zoals een archeoloog heel behoedzaam een opgegraven relikwie schoonmaakt. Isolophilia betekent de liefde voor het alleen willen zijn. Dat is exact wat hier wordt verklankt, maar wel gezamenlijk. Brederode, Glerum en Scholten hebben ieder voor zich een sterk gevoel voor een montere weemoed, het soort melancholie dat je tot daden aanspoort in plaats van je apathisch te maken. Door het prachtig ruimtelijke geluid heb je als luisteraar het idee in een wereld te stappen waar de tijd stilstaat. Dat is ook precies waar het de drie musici omgaat: de wijzers van de klok aan de ketting leggen, inzoomen op een moment van een onvoorstelbare schoon- en helderheid en je zo verzetten tegen het onomstotelijke feit dat ook zulke intense ogenblikken vluchtig zijn.
Ingetogen, introspectieve muziek
Marzio Scholten
Ook gitarist Jeff Parker legt zich niet neer bij de wetmatigheid dat de wijzers maar een enkele kant op bewegen. Was zijn vorige plaat een eerbetoon aan zijn overleden vader, zijn nieuwste is een ode aan zijn moeder, gemaakt juist nu ze nog leeft. Parkers lofzang bevat daarom samples en citaten die de muziek opnieuw tot leven wekken waarvan Parkers moeder ooit genoten heeft, of die haar als mens heeft gevormd. Spannend zijn de lange loops die Parker herhaaldelijk inzet en die de indruk wekken dat de muziek maar doorgaat en doorgaat, niet verandert, maar precies blijft zoals ze was. Zo volhardt hij in zijn weerstand tegen het gegeven dat uiteindelijk wat hem dierbaar is, verdwijnen zal.
De teloorgang van wat geliefd is, vormt ook de kern van de nieuwe plaat van gitarist Pat Metheny. Bijgestaan door een briljante band en een groot orkest zoekt Metheny een manier om zijn woede over de verwoesting van zijn land en zijn wereld tot een beklijvend weerwoord om te vormen. From This Place is vol dreiging, vol verdriet, en barst tegelijkertijd van de energie. Metheny verzet zich fel, met melodieën die tot zijn allermooiste behoren. Ook hij laat de tijd niet zomaar het vuile werk doen. Ook als hij aan het kortste eind trekt, dan niet zonder slag of stoot. Kom maar op, met deze indringende muzikale verzetsdaad valt nog te bezien hoe het afloopt.
