VIER HANDEN ÉÉN STEM

KATIA LABÉQUE
Terstond heerst er charmante verwarring als ik Katia Labèque op de afgesproken tijd bel voor een kort gesprek. De telefoon gaat lang over. Erg lang. Juist word ik ongerust, of er klinkt: “Allo?” “Yes, hello, from Holland. Is this Katia Labèque?” “Marielle Labèque!” “O, is…” “Un instant… Ka-tia!” Waarop ik een poosje een hoop gestommel en geroezemoes hoor waarin zich ook een mannenstem mengt, tot eindelijk: “Oui, Katia…” “Ah!” zeg ik opgelucht. Beet!
“Waar bent u nu?” vraag ik. Want graag hoor ik iets over het spectaculaire onderkomen van de oudste zus: een Romeins palazzo, ooit in bezit van de roemruchte Borgiafamilie. Maar nee. “Aan zee. Bij Bayonne, Baskenland.” “Vakantie?” “Oui. Maar ik was deze week ziek. The flu. Mijn zuster ook. Nu gaat het weer, gelukkig.” “Dus samen met uw zusje op vakantie?” “Ja, en met mijn vriend. We komen hier regelmatig. We zijn in Bayonne geboren, Marielle en ik. Dit huis is in de familie gebleven. Nostalgie, herinneringen, vertrouwdheid.”
Zo een op het podium, de zusjes, maar zijn ze in het echt niet heel verschillend? “Dat zou ik denken!” roept Katia uit. “Zeer verschillend. Maar dat doet er niet zo toe. Ook niet dat Marielle meestal de onderpartij speelt en ik de bovenste. Die partijen zijn even belangrijk. Misschien is de onderkant nog wel belangrijker. De baspartij. Het ritme, het slagwerk. In de Sacre , die we ook bij jullie spelen, is het slagwerk zowat de échte dirigent op het podium. O, ja, sorry – we, ik, we denken orkestraal. Twee piano’s is een orkest…” Zelfs in het Engels praat de kwieke Française rap, ze is moeilijk te volgen door de telefoon. “Moeten jullie als duo aan persoonlijkheid
Lees verder op pagina 22

‘Un instant… Ka-tia!’

inleveren om echt een te zijn?” vraag ik. “Inleveren? Zeer gedecideerd: “Non. Je kunt jezelf niet verschuilen op het podium. Niet net doen alsof je niet bent wie je bent. Je moet transparant zijn. In het echt verschillen we maar op het podium zijn we een. Verschillend maar gelijkwaardig.” Of ze wel eens van partij wisselen. “Nee, maar we kennen die van de ander ook uit ons hoofd. Zouden zo voor de ander kunnen inspringen.” In Eindhoven doen ze ook West Side Story . “2018 is het is Bernsteinjaar. Ooit hebben we hem ontmoet. Tanglewood, jaren tachtig. Hij was een held voor ons. Heel open. Zei dat hij onze benadering moderner vond. Onze versie van West Side Story , voor twee piano’s en twee slagwerkers is door hem geautoriseerd.” “En jullie spelen het Dubbelconcert van Bryce Dessner.” “Groot, serieus talent.
Ontmoet via Glass. Het kwam echt van twee kanten toen hij dat dubbelconcert schreef. Dessner is veel op tournee met zijn band The National, nice rock-’n-roll, maar als hij ook maar even tijd heeft, op z’n hotelkamer, in de tourneebus, dan zit hij weer te componeren. Très passionné!”
Of een Labèque nog tijd heeft voor andere kunsten dan muziek. “Maar muziek is ons leven. Ons hele leven is gewijd aan pianoduo. Alle musici wijden…” Maar ik wil het toch weten.
“Marielle is gek op achttiende-eeuwse Franse architectuur. Ik op zeventiende-eeuwse Italiaanse. Ik lees Umberto Eco, kijk films van Fellini, Martin Scorsese, Daniel Day Lew…” Een brokkelig geluid. “Allo?... Katia?” Antwoord: tuut-tuut-tuut. De verbinding is verbroken. Gaat het er in huize Labèque wat chaotisch aan toe? Ik bel opnieuw. Aarzelend: “Oui?” Het is weer de andere, Marielle. Duidelijk ander temperament, meisjesachtige stem: “Do you want to speak to me?” “Leuk, maar uh, dat wordt verwarrend.” “Okay…”
Weer gestommel en geschuifel. Maar als ik Katia uiteindelijk krijg houdt ze het kort. “Straks valt ie wéér uit. En we moeten studeren; morgen naar Boedapest. De rest per mail? Heel praktisch…” “Nog maar één vraag, Mme Labèque. Mag ik, om in Bernsteintermen te blijven, over Katia en Marielle Labèque schrijven: One Hand, One Heart?” “Mais bien sûr! Adieu!”
VOOR INFORMATIE ZIE:
WWW.MUZIEKGEBOUWEINDHOVEN.NL