GLASS

VKZ.NL/17602

PIANO
Twintig etudes, bij elkaar bijna tweeënhalf uur muziek. Op een concert zijn meerdere solisten nodig om de verzameling tot klinken te laten komen. Bij een etude denk je aan een kort oefenstuk met ritmische, melodische of harmonische moeilijkheden. Dat is bij deze reeks van Philipp Glass ook wel het geval, maar de minimalmusic-genen van de tachtigjarige Amerikaan maken de relatief lange stukken tot een verheven soort sfeermuziek. Herhaling staat centraal. Gevarieerd, wel te

GLASS MET OVERTUIGING

verstaan, maar toch herhaling. Stilistisch komt een heel scala aan klassieke componisten voorbij, van Bach tot Beethoven, van Chopin tot Satie en van Debussy tot Stravinsky. Bij deze pianotechnische oefeningen overheerst een gemakkelijk consumeerbaar postromantisch idioom, dat door de bonte afwisseling van tempi, sfeer en kleuring heel sympathiek overkomt. Jeroen van Veen weet de problemen die Glass poneert met overtuiging te verwerken, al is zijn spel hier en daar ritmisch onrustig – wat het pedaal niet kan verhullen. De klank van zijn Yamaha is fraai en uitgebalanceerd, al had een tikje minder galm ook gemogen. Bij zoveel inzet van pianist/producer/tekstschrijver Van Veen voor deze mammoetproductie had een wat verzorgder vormgeving zeker niet misstaan: een al te sobere lay-out en steenkolen-Engels.