CHOPIN

VKZ.NL/17615

PIANO
Jammer van de wat aarzelende start. De tweede van de Preludes opus 28 klinkt treurmarsachtig onzeker, misschien ook wat te weinig zangerig. Maar het komt goed. Heel snel weet pianiste Nino Gvetadze Chopins poëtische ontboezemingen tot een feest te maken. Nummer 4 bijvoorbeeld staat als een huis: zonder overdreven rubato, stijleigen, beheerst. Bij zachte en langzame delen valt wel een hinderlijk ruisje op: je hoort de dempers op de snaren landen, wat nogal afleidt. Wat techniek betreft is hier nog een slag te maken. De muzikaliteit maakt dat gelukkig ruimschoots goed. De b-klein-prelude (nummer 6) bijvoorbeeld is een toonbeeld van verfijnde romantiek: ragfijn zoals de melodie in de linkerhand gestalte krijgt, met gevoel voor het verrassende en fraaie oplossen van dissonanten. Virtuoos, exuberant, verstild, juichend, melancholiek – het wordt allemaal met overtuiging en technisch vernuft gebracht. Schumann schreef ooit dat je in Chopins opus 28 ‘werkelijk van alles’ tegenkomt, ‘ook het absurde, ziekelijk-opgewondene en afstotende’. Hij doelde vermoedelijk

VERFIJNDE ROMANTIEK

op de angstige en sombere preludes in mineur, de even nummers, zoals nummer twintig, met indrukwekkende, visionaire akkoordprogressies. Juist met die exemplaren lijkt Gvetadze de meeste affiniteit te hebben, het is alsof ze juist daar haar sterkste troeven uitspeelt.