"Bij het horen van ´Kom geef niet op´ wist ik weer voor wie ik dit deed"
Emotionele deelname Stephan en Bob de Jong aan Alpe d´HuZes
Berkel en Rodenrijs - Voor iedere deelnemer is meedoen aan Alpe d´HuZes op voorhand al een emotioneel beladen iets. Bij elke trap op de pedalen van de racefiets is er immers de herinnering aan door de ziekte kanker verloren dierbaren; voelbaar in gedachten en in de verzuurde benen. Wanneer je trommelvliezen in vier van de eenentwintig bochten die de roemruchte berg in de Franse Alpen telt, ook nog eens worden geconfronteerd met het Alpe d´HuZes lied ´Kom geef niet op´, dan wil je al snel breken. Het overkwam vader en zoon Stephan en Bob de Jong uit Berkel en Rodenrijs.
Arie van Driel
Bob: "Toen ik elke keer weer dat nummer hoorde, terwijl ik er fysiek al helemaal doorheen zat, trok ik het niet meer. Zo hard kwam de tekst bij mijn binnen. Mensen langs de kant die het lied luidkeels meezongen... ´Sta op, stap op. En wees niet bang. Want als jij valt, pak ik jouw hand. Kom geef niet op´. En ook elke keer weer diezelfde vragen, spokend door mijn hoofd: ´Waarom rij ik hier? Waarom die inspanning en de benen pijn doen?´ Terwijl ik het antwoord feitelijk al wist: ´Ik wil boven komen. Ik moet de top halen. Ik weet voor wie en waarvoor ik dit doe."
Uiteindelijk beklom hij Alpe d´Huez vier keer. Net als vader Stephan dat deed. Stephan: "De derde keer zijn wij samen naar boven gefietst. Daarna vroegen wij ons af of wij het nog een keer moesten doen. Toen hadden wij echter al wel zoiets van, laten wij het niet overdrijven. Na wat te hebben gerust en te hebben gegeten zijn wij toch weer op de fiets gestapt. Omdat wij vonden dat wij hiervan moesten genieten. En er niet als een stel dode vogeltjes de brui aangeven."
Overleden
In 2010 nam Stephan voor de eerste keer deel, als lid van Team Oostland. De vijftig deelnemende regionale ondernemers reden toen 250.000 euro bij elkaar voor het dankbare goede doel. Stephan: "Omdat er toen sprake was van minder kanker in de directe omgeving, voelde dat eerder aan als een sportief gebeuren. In 2015 nam ik met Team Medisch Hart Bleiswijk voor de tweede keer deel en kwam de ziekte dichterbij doordat onze familie erdoor was getroffen. En kantelde mijn deelname toen van sportief naar emotioneel."
Die emotie, zij het in zwaardere vorm, namen vader en zoon mee naar de editie van vorige week donderdag. Bob: "Mijn moeder is vorig jaar aan de ziekte overleden. En werd deelnemen aan Alpe d´HuZes voor mijn vader en mij een actueel verhaal. Wij zagen dat als een manier om met het verlies om te gaan. Het een plek te geven en te verwerken. Als wezenlijk onderdeel van onze rouwverwerking. Vorig jaar oktober keek ik hier thuis met een paar vrienden uit mijn studietijd naar het WK voetbal. Die vrienden zouden Alpe d´HuZes gaan rijden en vroegen of ik mee ging. Na een paar biertjes zei ik ja en was ik lid van de Piwakawaka´s. De Piwakawaka is trouwens de naam van de Maori staartvogel."
Niet veel later werd Stephan op basis van zijn eerdere deelname aan het evenement de nestor van het achtkoppige team dat in totaal 33.000 euro bijeen fietste. Detail: twee teamleden reden zes keer naar de top.
Saamhorigheid
Of zij volgend jaar weer meedoen? Beiden achten de kans klein. Feit is dat de ervaringen van vorige week hen niet meer loslaten. Stephan: "Alleen al de saamhorigheid onder de 5000 deelnemers. Van wie een aantal fysiek gezien niet in staat werden geacht om de top te halen. Maar die daar toch in slaagden. Ik bedoel maar... Iedereen die daar was, wist waarom hij of zij daar was. Om geld in te zamelen voor het kankerfonds. Voor mij persoonlijk voelde dat als een bijzondere manier om bij elkaar te komen. Wij stonden met onze camper op de Nederlandse camping onderaan Alpe d´Huez. Tussen ons onbekende mensen. Iedereen hielp elkaar. Hield rekening met elkaars verdriet. En het delen van elkaars verhaal... Tja, dat ging zo gemakkelijk."
De stilte die Stephan laat vallen, vult hij in met een slok water.
Dan: "Ik zag kinderen de berg op fietsen met foto´s van hun overleden broertje of zusje. Bij mij ging dat echt door merg en been. Op die momenten besefte ik als geen ander waarom ik daar was..."