Geboren & Getogen in Lansingerland
In de rubriek Geboren & Getogen in Lansingerland vertellen inwoners van onze gemeente hun levensverhaal aan Marloes Nuijten. Hun hele leven of een groot deel van hun leven wonen de geïnterviewden uit deze rubriek in Lansingerland. Variërend van 50 tot 100 jaar. Zij vertellen hoe ze hier opgroeiden, welke vriendschappen er ontstonden, maar ook delen ze verhalen over de liefde en eigen gezin. Deze week aflevering 14 met Cees Huurman.
Ook je verhaal met Marloes Nuijten van Mijn Deelboek delen? Leuk! Mail naar marloes@mijndeelboek.nl of redactie@de-heraut.nl.
Door Marloes Nuijten
Cees begon als zeevaarder en werd Ridder (...in de Orde van Oranje-Nassau)
Bergschenhoek - Cees Huurman werd 83 jaar geleden geboren aan de huidige Julianalaan, vroeger nog Hoeksekade geheten. Zijn komst in het gezin Huurman was extra bijzonder, omdat na de geboorte van zijn zus tegen de ouders van Cees werd gezegd dat er geen mogelijkheid meer was dat er een kind geboren zou worden. "Dertien jaar na de geboorte van mijn zus raakte mijn moeder tóch in verwachting van mij.”
In de derde eengezinswoning in een blok van twaalf huizen groeide Cees op samen met zijn ouders en zus. Zijn moeder had een heftige bevalling gehad van zijn zus. Het was een lijdensweg geweest en lichamelijk had het voor het nodige letsel gezorgd. "Dokter Hoedemaker (dé dorpsdokter van die tijd, red.) zei na de bevalling: nog meer kinderen krijgen, kun je wel vergeten.” Hij kreeg tot grote vreugde van de moeder van Cees ongelijk en de bevalling verliep, met hulp van de in Bergschenhoek wonende vroedvrouw Janna Uitenbroek, voorspoedig.
Varen door de wateren van ‘eiland’ Bergschenhoek
Cees genoot van zijn jeugd en speelde volop met zijn aan de overkant wonende buurjongens Rinus Buis en Julus van Vliet. Als één van de weinigen uit het dorp, ging hij naar een basisschool buiten Bergschenhoek. "Ik ging naar de openbare school in Hillegersberg. Mijn moeder had ruzie gehad met de bovenmeester, zoals de directeur van de school in die tijd heette, en besloot dat ik daarom niet meer naar die school zou gaan.” De verschillen in vrije dagen van de openbare - en katholieke school resulteerde in vaste speelmomenten met vriendjes van school en vriendjes uit het dorp. "Iedere woensdag speelde ik met mijn katholieke vriendjes en op de andere dagen was ik met de vriendjes van de openbare school.”
Het spelen in Bergschenhoek was een groot avontuur voor Cees. "Bergschenhoek was een eiland met vijf bruggen. Ik had een autoband met een teil van mijn moeder erin en daarmee ging ik met mijn vrienden rond Bergschenhoek varen, onder de bruggen door."
Er waren in die tijd ook amper auto’s. Een andere favoriete bezigheid was om op ‘de nieuwe brug’ de autonummers van passerende auto’s op te schrijven. "De H en G vonden we geweldig, want dan wisten we dat ze uit het buitenland kwamen.” Reden er geen auto’s, dan kon je van de ene kant van het centrum van Bergschenhoek naar de andere kant hoepelen of tollen.
Doodsangsten door het luchtalarm
Cees heeft veel goede herinneringen aan zijn jeugd. Ook de hoorspelen op de radio waar hij 's avonds met vriendjes uit de buurt naar luisterde, kan hij nog zo voor de geest halen. Toch was het niet alleen maar leuk. In 1944 begon de oorlog, Cees was toen zes jaar. "Ik was een klein mannetje toen ik tussen de grote mensen op de Rotterdamse kade stond en het luchtalarm afging. De vrouwen begonnen te snikken en ik was doodsbang. Iedere eerste maandag van de maand als het luchtalarm afgaat, ga ik weer terug naar dat moment.”
Als eerste van de familie doorleren
In de familie van Cees was het de gewoonte om na de basisschool direct te gaan werken en niet verder door te leren. Zijn neefjes keken dan ook raar op toen Cees besloot om verder te leren. "Ze lachten mij uit. ‘Je gaat naar de mulo, terwijl je nu ook kan werken en wel 20 gulden per week kan verdienen’, zeiden ze tegen mij.”
Het papiertje voor de mulo werd behaald ‘met formidabele cijfers’. De Zeevaartschool in Rotterdam werd de plek waar Cees verder aan zijn toekomst ging werken. "Ik wilde stuurman worden, maar de school zei dat dat niks voor mij zou zijn. ‘Techniek is meer iets voor jou, daar ben je veel beter in’. Dat leek me best leuk eigenlijk, dus dat ben ik gaan doen. Ik werd machinist, werkte in de machinekamer. Eerst als leerling, daarna als assistent en mijn laatste rang was tweede machinist.”
‘Geen touwtjes aan wal’
Als zeevaarder die wekenlang van huis was, was er weinig ruimte voor de liefde. "Als zeeman moet je geen touwtjes aan wal hebben, werd er altijd gezegd.” Zelf eenmaal aan wal voor verlof, werden de touwtjes gevierd: Cees leerde Thea kennen. "Ze kwam bij mijn moeder thuis bellen en een kopje koffie drinken en ik vond haar wel een aardig meisje toen ik haar voor het eerst zag.” Niet zomaar een aardig meisje. Cees en Thea trouwden in 1971.
De liefde werd bekroond met de geboorte van dochter Marieke in 1973. "Marieke was de eerste baby die werd geboren in de wijk Boterdorp in Bergschenhoek.” Na de eerste dochter, volgden er nog drie dochters: Arianne, Christa en Nelleke. Ook werden Cees en Thea opa en oma van hun vijf kleinkinderen Daan, Anna, Chris, Nina en Edy.
Ereburger van Bergschenhoek
Om meer stabiliteit in het gezin te krijgen, ging Cees aan wal werken. Hij volgde een technische, documentaire en bestuurders opleiding en werkte onder andere twintig jaar bij het Maritiem Museum in Rotterdam. Daarnaast zette hij zich in voor de maatschappij als vrijwilliger. Dit doet hij tot op de dag van vandaag. Dat dit wordt gewaardeerd, blijkt wel. Cees werd benoemd tot Ridder in de Orde van Oranje-Nassau en is ereburger van de gemeente Bergschenhoek. Maar: "Het meest trots ben ik op mijn Erasmusspeld (deze wordt uitgereikt aan personen die zich lange tijd op sociaal, cultureel, economisch of sportief gebied verdienstelijk hebben gemaakt voor de Rotterdamse samenleving, red.).”
Al 83 jaar woont Cees in Bergschenhoek en als het aan hem ligt worden daar nog heel wat jaren aan vastgeplakt. "Ik ken hier veel mensen; kerkelijk en historisch.” Wel heeft Cees er moeite mee dat er steeds meer mensen van zijn leeftijd uit het dorp overlijden. "Achter elkaar gaan ze dood.” Wat blijft zijn de fijne herinneringen die hij koestert. Herinneringen die zijn leven hebben gemaakt tot wat het nu is.
Marloes Nuijten van Mijn Deelboek
Marloes (32) is een geboren en getogen Berkelse. De voormalig journaliste richtte drie jaar geleden Mijn Deelboek op. Een vernieuwende, digitale manier om je verhalen tastbaar te maken met een boek. Door een reis door je verleden besef je hoeveel je hebt meegemaakt en verhalen gaan niet verloren. In de eerste plaats maak je een Deelboek voor jezelf, maar het geeft de (klein)kinderen ook een bijzondere inkijk in je leven. Maak ook een boek via of verras je vader voor Vaderdag: www.mijndeelboek.nl. Vragen? Mail naar marloes@mijndeelboek.nl.